کتاب مهمان‌ سرای رهروی خانه‌ به‌ دوش

درباره‌ی کتاب :

طبیعت نه چیزی از ما می‌ داند نه به صرافت ما می‌ افتد. آدم باید از این استعارات سخت انبوهی که در خفا واقعیت غیربشری را خواهان ارتباط نشان می‌ دهند، چشم بپوشد. تنها منبع معنا خود ماییم، دست‌کم در این ساحل پرت‌ افتاده‌ ی جهان. این نقش‌ هایی که پایمان را توی یک کفش کرده‌ ایم که روی هر سنگ و هر سنگ‌ ریزه پیدا کنیم توی دست‌ های خود ماست… ما در کار نوشتن اثری هستیم چنان وسیع، چنان چندزبانه، چنان شقه‌ شقه از ضربات جهد و کوشش در راه هم‌ پهنه‌ سازی آن با طبیعت، که وقتی به عبارات پراکنده‌ ی آن برمی‌خ وریم عاجزیم از فهمیدن این که کار خود ماست.