کتاب نظام جدید هنرها

این تصور پایه که پنج «هنر اصلی» به‌خودی‌خود حوزه‌ای می‌سازند که، به‌سبب خصلت‌های مشترک این پنج هنر، از صناعات و علوم دیگر فعالیت‌های آدمی به‌روشنی جدا شده است نزد بیشتر کسانی که از روزگار کانت تاکنون دربارۀ زیبایی‌شناسی قلم زده‌اند مسلّم بوده است. این تصور را حتی آن ناقدان هنری نیز که آشکارا می‌گویند «زیبایی‌شناسی» را باور ندارند آزادانه در کار می‌آورند و عموم دوستداران هنر نیز آن را عادی می‌انگارند. پاول اُسکار کریستِلِر در این جستار می‌کوشد تا نشان دهد نظام پنج هنر اصلی، که بنیاد زیبایی‌شناسی جدید است، در گذشتۀ کمابیش نزدیک ریشه دارد و پیش از سدۀ هجدهم سروشکل قطعی نیافته است، هرچند بسیاری از پاره‌های سازنده‌اش به اندیشۀ روزگاران نوزایی و سده‌های میانه و کلاسیک بازمی‌گردند.