کتاب ما با هم پیر نمی‌ شویم

درباره‌ی کتاب :

ما با هم پیر نمی‌ شویم در چهار بخش تدوین شده است. بخش نخست، از طریق مقایسه‌ ی فیلم‌ سازان موج‌ نویی با پساموج نویی، تصویری تازه از سینمای فرانسه‌ ی در دهه‌ های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ و جریان‌ های گوناگون آن به دست می‌ دهد. سه بخش بعدی به‌ ترتیب به ژان اوستاش، موریس پیالا، و فیلیپ گرل، سه کارگردان بزرگ پساموج‌ نویی، اختصاص یافته است.

محور کتاب سه ایده و پرسش اساسی است: اول این‌که سبک چگونه در سینما تغییر می‌ کند؟ از درون هنر یا از بیرون آن؟ با اراده‌ی شخصِ فیلم‌ساز، از خلالِ آنچه آلوئیس ریگل «خواستِ هنر» می‌نامد، یا با حرکتِ روحِ تاریخ؟ پرسشِ دوم کمتر تاریخی و بیشتر زیبایی‌شناختی است: ماخولیا چطور در سینما فرمی هنری به خود می‌گیرد؟ چه رابطه‌ ای میان غم، زمان، و تصویر وجود دارد؟ اندوه چگونه در میزانسن‌ و تدوین متجلی می‌ شود و بر بدن‌ها اثر می‌ کند؟ دست آخر، پرسش سوم اهمیتی فراتر از مسائل زیبایی‌ شناختی و تاریخی دارد و دغدغه‌‌ ای وجودی و کیهانی را بازتاب می‌ دهد: چگونه می‌ توان میان آشوب و منطق تعادل برقرار کرد؟ چگونه می‌ توان فیلمی ساخت ــ یا زندگی‌ ای را زیست ــ که هم‌ زمان تصادفی و ضروری باشد؟ والری به‌درستی می‌ گفت: «دو خطرْ پیوسته جهان را تهدید می‌ کنند: نظم و بی‌ نظمی.» به چه شیوه‌ ای می‌ توانیم جهانمان را یک‌جا از خطر این هر دو نجات دهیم؟ چگونه تضاد میان نظم بیرونی و آزادی درونی را از میان برداریم و به نظمی دل‌ بخواهی یا آزادی‌ ای قاعده‌ مند برسیم؟ این کتاب می‌ خواهد نشان دهد سینمای پسا موج نو پاسخی است زیبا، جدی، و غمگین به هر سه پرسش بالا.