کتابجم | کاملترین مرجع خرید کتاب در ایران
کتاب های محبوب وودی آلن
هی‌وود (وودی) آلن بازیگر، نویسنده، کارگردان، کمدین و نمایش‌نامه‌نویس آمریکایی است که بیش از ۵۰ سال فعالیت داشته است. در ادامه متن به معرفی 5 کتاب مورد محبوب وودی آلن از نگاه او پرداخته ایم.
ناطور دشت نوشتۀ جی.دی سلینجر
ناطور دشت همیشه برای من معنی خاصی داشته است زیرا من آن را زمانی که جوان و حدوداً 18 ساله بودم می‌خواندم. آن کتاب با افکار من در مورد منهتن، آپر ایست ساید و به طور کلی با شهر نیویورک عجین شده است. بر خلاف دیگر کتاب‌هایی که چندان جذابیتی نداشتند، این اثر باعث آرامش من می‌شد. برای من خواندن كتاب‌هایی مثل «میدل مارچ» یا «تربیت احساسات» حكم كار كردن را دارد، ولی خواندن كتابی مثل «ناطور دشت» لذت خالص است. بار سرگرم كردن خواننده بر دوش نویسنده است و جی. دی. سالینجر این وظیفه را در همان اولین جملۀ کتابش ادا كرده بود. تا قبل از آن كه رمان ناطور دشت را بخوانم، مطالعه و كتابخوانی برایم با لذت همراه نبود. خواندن كتاب كاری بود كه برای مدرسه انجام می‌دادم، از سر اجبار یا مثلا وقتی بخواهی با یك آدم خاص بیرون بروی و كتابی بخوانی. كتاب خواندن كاری نبود كه برای لذت و سرگرمی انجام دهم ولی ناتور دشت فرق می‌كرد. كتاب بامزه‌ای بود، به زبان مادری و محلی‌ام نوشته شده بود و فضایی بسیار عاطفی را برایم ایجاد می‌کرد. من هر از گاهی آن را دوباره می‌خوانم و از خواندن آن حسابی لذت می‌برم.
افرادی مثل کاری بایرون، کریس دی. الیا، جان لگویزمائو، گوئینت پالترو و اما واتسون نیز این کتاب را پیشنهاد کرده‌اند.
ناطور دشت که در سال 1951 سلینجر آن را نوشت، رمان جنجالی بود که در اصل برای بزرگسالان منتشر شد اما به دلیل درون‌مایۀ طغیان‌گری و عصبانیت نوجوان داستان توانست مورد توجه بسیاری از نوجوانان قرار گیرد. ترجمۀ آن تقریباً به تمام زبان‌های اصلی جهان صورت گرفته است. سالانه حدود ۲۵۰,۰۰۰ نسخه به فروش می‌رسد و به ۶۵ میلیون جلد فروش کلی آن افزوده می‌شود. هولدن کالفیلد که نام قهرمان داستان است، به نماد شورش نوجوانان تبدیل شده است. این رمان همچنین با مسائل پیچیده‌ای مثل هویت، تعلق، از دست دادن، اتصال و بیگانگی سر و کار دارد. این رمان در فهرست ۱۰۰ رمان برتر انگلیسی زبان در سال ۱۹۲۳ قرار گرفت و توسط کتابخانۀ مدرن و خوانندگان آن به عنوان یکی از ۱۰۰ رمان برتر انگلیسی زبان قرن بیستم انتخاب شد. در سال ۲۰۰۳، این مقاله در ۱۵ نظرسنجی بی بی سی به عنوان بیشترین اثر مطالعه شده انتخاب شد.
بلوز واقعی نوشتۀ مز مزرو و برنارد ولف
من در طول سال‌ها، با دیدن موسیقی‌دانان معتبر جاز که مزرو و کسانی را که او در کتابش در موردشان نوشته است آشنا شدم، فهمیدم که کتاب خاطرات او پر از داستان‌های جعلی بوده است. اما کتاب خاطرات او تاثیر زیادی روی من گذاشت چون داشتم یاد می‌گرفتم که مثل مزرو یک نوازندۀ کلارینت جاز باشم و همچنین سبك موسیقی جاز را كه او و برنارد وولف در موردش می‌نوشتند، داشتم یاد می‌گرفتم. این داستان، در حالی که احتمالاً فقط تعدادی داستان بی‌معنی بود، برای من جذاب بود زیرا در مورد بسیاری از نوازندگانی بود که کار آن‌ها را می‌شناختم و تحسین‌شان می‌کردم. بنابراین زمانی که شور و اشتیاق جاز در من شکل گرفت، زمان زیادی برای خواندن آن داشتم. اما اکنون می‌دانم که این کتاب خیلی خوب یا حتی خیلی صادقانه نبود.
بلوز واقعی داستان کودک سفیدپوستی است که عاشق فرهنگ سیاه‌پوستان شد و یاد گرفت تا کلارینت را از همان دوران در مدرسۀ بازپروری، فاحشه‌خانه‌ها و کلوب‌های شبانه بنوازد. با شناخته شدن ساز بلوز، او موسیقی را در خیابان‌های جاز شیکاگو، نیو اورلئان نیویورک و در قلب آمریکا دنبال کرد. این کتاب با ماجرایی که از درون گروه‌های زیرزمینی به جاز می‌پردازد، تاریخچۀ فراموش‌نشدنی زندگی خیابانی، کلوب‌های پر دود و رقص‌های کافه‌های بین خیابانی است. بلوز واقعی که اولین بار در سال 1946 منتشر شد، به عنوان عامل بیداری عمل کرد که سفیدپوستان جوان را برای کشف فرهنگ سیاه و دنیای موسیقی جاز که اولین موسیقی از آن آمریکا بود برانگیخت. پدرخواندۀ روحانی آن‌ها مزرو نام داشت که بهترین جاز کت، قاچاقچی مشروب و دوره‌گرد در هارلم به شمار می‌آمد. مهم‌تر از همه، مز از کسانی که مایل به از ترک بلوز بودند دفاع می‌کرد.
دنیای اس. جِی. پرِلمن نوشتۀ سیدنی جوزف پرلمن
بامزه‌ترین آدمی که در تمام عمرم در هر رسانه‌ای (كمدی تك‌نفره، تلویزیون، تئاتر، نویسندگی یا سینما) دیده‌ام اس. جی. پرلمن است. آدمی بامزه‌تر از اس. جی. پرلمن وجود ندارد. اولین کارهای او کمی شلخته به نظر می‌رسید و خیلی ظریف و خوب نبود. او طی چند سال پیشرفت کرد و آثارش بسیار شورانگیز شد. مجموعه‌های زیادی از پرلمن وجود دارد که پر از چیزهای عالی هستند. این اثری که از آن نام بردم، تعدادی از قطعات تماشایی را در خود جای داده است. از آنجایی که سردبیرها به ترتیب زمانی این آثار را مرتب کرده‌اند، نظر من این است که چهار نوشتۀ اول او ضعیف‌تر هستند. هنگامی که شما به رتبۀ پنجم رسیدید، همانطور که مجلۀ نیویورکر نیز گفت او سبک کاری خود را تغییر داد و بقیۀ آثار کامیک مطلق شدند. تا آنجا که ممکن است مضحک به نظر برسند. کسانی از ما که با آثار پرلمن بزرگ شدند، نمی‌توانند منکر نفوذ او شوند. او توانسته بود سبک قدرتمند و مبتکرانه‌ای داشته باشد.
ورود به دنیای غیرمعمول پرلمن یک تجربه است. او از دهۀ ۱۹۳۰ به بعد به طور عمده برای مجلۀ نیویورکر نوشت. طراحی‌های او به تاخت و تاز بی‌باکانۀ پارتیزان‌هایی می‌پرداخت که پشت خطوط دشمن بودند و برای آشکار کردن مزخرفات زندگی مدرن و کمک به اقلیتی که تحت فشار بودند یعنی افراد عاقل تحت فشار و مشکلات تلاش می‌کردند. این طنز‌نویس گونه‌های زبانی و ژانرهای مختلفی را در هر جا که می‌دید مثلا در تبلیغات، آثار چاپ شده، مجلات، فیلم‌ها، تلویزیون و روزنامه‌ها گرد هم آورد تا پوچی و خودنمایانه بودن زبان جدیدی که را که وارد فرهنگ شده بود نشان دهد. غالب اوقات ولی نه همیشه، این شخصیت‌پردازی پرلمن است که شخصیت‌های غیرواقعی و توسری‌خور را شخصیت اصلی طرح‌هایش معرفی میکند. در حالی که او مشتاق اندکی صلح و سلامت است، پیوسته با جریان ثابتی از آن‌هایی که برای امتحان کردن او فرستاده شده‌اند، مثل غول‌های سینمایی، برادران مارکس، impressarios های برادوی، خشک‌شوها، نقاشان خانه، فروشندگان بیمه، پرستار بچه، دندانپزشکان و فروشندگان ماشین‌های دست‌دوم کنار زده می‌شود.
سنگ‌نوشتۀ مزار یك برندۀ كوچك نوشتۀ ماشادو دو آسیس، ویلیام ال. گراسمن، شاری فریش، سوزان سانتگ
این كتاب یك روز در صندوق پستی‌ام گذاشته شده بود! غریبه‌ای از برزیل آن را فرستاده و نوشته بود: «تو از این خوشت می‌آید.» چون كتاب نازكی بود، خواندمش. اگر كتاب ضخیمی بود، آن را کنار می‌انداختم. وقتی آن را خواندم، زیبایی و سرگرم‌كنندگی آن مرا شوكه كرد. باور نمی‌کردم كه تا این اندازه که گفته شده نویسنده فردی قدیمی باشد. او كتاب را طوری نوشته بود كه وقتی آن را می‌خواندی فكر می‌كردی آن را همین دیروز نوشته است. این كتاب بسیار مدرن، سرگرم‌كننده و یك اثر بسیار بسیار اصیل است. این اثر مثل ناتور دشت حسی را در من زنده کرد. موضوع آن دربارۀ چیزی بود که من از آن خوشم می‌آمد و با عقل و شعور عالی و با اصالت سر و کار داشت نه با احساسات.
براس کوباس، یک فرد برزیلی ثروتمند در قرن نوزدهم، در خاطراتی که پس از مرگش منتشر می‌شود (از ورای گور) زندگی نسبتاً معمولی خود را در ۱۶۰ فصل کوتاه مورد بررسی قرار می‌دهد. این خاطرات اصول اولیۀ وجودی او را پوشش می‌دهد و به اکتشافات فلسفی می‌پردازد که گاهی اوقات از مسیرهای پر پیچ‌وخم اندیشه به مکان‌های غیرمنتظره‌ای ختم می‌شود. هرازگاهی خاطرات با سرزندگی و بامزگی همراه است و گاهی هم پر از بدبینی و احساسات عجیب و غریب نسبت به دنیای پیرامون می‌شود. این اثر اولین بار در سال ۱۸۸۰ منتشر شد و یکی از شوخ‌طبعانه‌ترین خودنگاره‌ها در تاریخ ادبی به شمار می‌آید و همچنین احتمالاً بزرگ‌ترین رمانی باشد که تا به حال شنیده‌اید.
زندگینامۀ الیا کازان نوشتۀ ریچارد اسچیکل
این اثر بهترین کتاب صنعت سرگرمی است که خوانده‌ام و به طور درخشانی دربارۀ کارگردان برجستۀ سینما صحبت میکند. کارگردانی که وقتی رشد می‌کردم و خودم هم تبدیل به یک کارگردان می‌شدم، برای من بسیار ارزشمند بود. اسچیکل، کازان را می‌شناسد، او تنسی ویلیامز را می‌فهمد، مارلون براندو و اتوبوسی به نام هوس را درک میکند. او با دانش تاریخی، سرزندگی و نشاط فراوانی که دارد می‌نویسد. کتاب‌های صنعت سرگرمی معمولاً ارزش خواندن ندارند و احمقانه و سطحی نوشته شده‌اند. اما این یک کتاب فوق‌العاده است. هر چیزی که شما از نظر سیاسی راجع به کازان فکر می‌کنید، هیچ ارتباطی با این واقعیت ندارد که او کارگردان بسیار خوبی است.
تعداد افرادی که در تاریخ سینما و تئاتر مثل الیا کازان باشند بسیار کم است. او در سال ۱۹۰۹ در استانبول ترکیه در خانواده‌ای اهل یونان به دنیا آمد و با چشم‌انداز و انگیزه‌ای بی‌نظیر وارد آمریکا شد و در دهۀ ۱۹۵۰ او به مهم‌ترین و تاثیرگذارترین کارگردان این کشور تبدیل شد که به طور همزمان بر تئاتر و سینما تسلط داشت. تولیدات او مثل اتوبوسی به نام هوس و مرگ یک فروشنده ارزش صحنه را تغییر داده است. فیلم‌های او مخصوصاً فیلم در بارانداز واقع‌گرایی و شور و هیجان جدیدی از عملکرد را به صنعت فیلم وارد کرد. دوران حرفه‌ای او با تغییرات عظیمی در وطن انتخابی‌اش همراه شد و کار او با بسیاری از لحظات هنری بزرگ و شخصیت‌های برجسته از گروه تئاتر نیویورک در دهۀ ۱۹۳۰ گرفته تا پیشگامان جسور دهۀ ۱۹۵۰ هالیوود، از کاترین هپبورن و اسپنسر تریسی تا مارلون براندو و جیمز دین ارتباط داشت. کازان با شخصیت مرموز، پرهیجان و شجاعی که داشت به خاطر «naming names» پیش از آنکه کمیتۀ فعالیت‌های افراد غیرآمریکایی تشکیل شود به عنوان فردی پیچیده و بسیار جذاب شناخته می‌شد. او مدت مدیدی است که سزاوار داشتن زندگینامه‌ای این چنینی است. در بیان شوکه‌کننده بودن کارهای کازان، ریچارد اسچیکل تاریخ‌نویس و منتقد فیلم به روشنی به توصیف زندگی شگفت‌آور او می‌پردازد. اسچیکل با دقت فراوان به قدرت تئاتر و فیلم می‌پردازد و شش دهۀ حیاتی تاریخ آمریکا را به خوبی روشنگری میکند.
