کتاب عمارت رصد خانه

در دنیای ادوارد کرِی هیچ آدمی عادی نیست، همه‌چیز پُر است از وسوسه‌های سرکوب‌شده، امیال ناخوشایند و وحشیانه، تیک‌های وسواسی؛ دنیایی منحصربه‌فرد که عجیب بودنش کاملاً عادی به نظر می‌رسد.
.

از شکوه و جلال عمارتی بزرگ و قدیمی حالا خرابه‌ای باقی مانده که سکونتگاه یک عده آدم عجیب‌غریب و پریشان‌حال شده است. موجوداتی حیرت‌انگیز اما با هم بیگانه و کم‌حرف در دنیایی ابزورد گِرد هم جمع شده‌اند و ماجراهایی پوچ و تلخ و خنده‌دار برای‌شان پیش می‌آید. انسان‌های ناجور، گوشه‌گیر و نامتجانسی در این رمان‌اند که فرانسیس اورم، شخصیت اصلی داستان، یکی از آن‌هاست.
.
مرد مجرد سی و هفت‌ساله‌ای با لب‌های متورم که دستکش از دستش درنمی‌آید و با بی‌تحرک ماندن روی پایه‌ی مجسمه‌ای پول درمی‌آورد. قبلاً در موزه‌ی مجسمه‌های مومی کار می‌کرده و حالا در سردابه‌ی عمارت رصدخانه صاحب عجیب‌ترین نمایشگاه جهان است؛ نمایشگاهی مخفی و پُر از اشیای شخصی که طی سال‌های متمادی جمع‌آوری شده و البته احدی حق بازدید از آن‌جا را ندارد. اساساً می‌توان گفت که کارکرد اشیا در این رمان بسیار حایز اهمیت است و هر شیئی که در نمایشگاهش در سردابه نگه‌داری می‌شود تاریخچه‌ای دارد.
.
بیش‌تر این اشیا را فرانسیس اورم دزدیده، نه به خاطر ارزش مالی‌شان بلکه چون صاحبان‌شان آن‌ها را دوست داشته‌اند. مابقی ساکنان هم اعجوبه‌اند و حال‌وروز بهتری ندارند: پدر و مادر فرانسیس سال‌هاست که در خانه در وضعیتی شبیه به کُما به سر می‌برند، پدر روی مبل چرمی‌اش افتاده و مادر بر روی تخت، و آن‌قدر بی‌حرکت‌اند که گویی بخشی از وسایل منزل شده‌اند؛ معلم بازنشسته‌ای که بی‌وقفه اشک و عرق می‌ریزد؛ زنی که به تلویزیون و سریال‌های آبکی‌اش اعتیاد شدید دارد و اگر برق برود دچار حمله‌های عصبی می‌شود؛ زنی که سگ شده؛ سرایداری بدذات و عقده‌ای که عین مار هیس می‌کند و در نهایت، آنا تپ، زن جوانی که با آمدنش به عمارت رصدخانه به‌مرور موجب تغییرات بسیاری می‌شود و خاطرات نهفته و فراموش‌شده‌ی ساکنان عمارت را به سطح آگاهی‌شان برمی‌گرداند.