کتاب آکابادورا

ساردینیا در دهه 1950 دنیای باستانی در حاشیه این رسوب است. طبق مأموریت Campidanese که به خانواده های بزرگ اجازه می دهد تا با پذیرش این کلمه، ناباروری دیگران را جبران کنند، ماریا شش ساله است و به تازگی “دختر روح” سالخورده Bonaria Urrai شده است. پیمان ضمنی این است که دختر وضعیت وراث را به دست می آورد، اما در عوض وعده می دهد که در نیازهای سالمندی از مادر متقاضی مراقبت کند. این دختر در ابتدا متقاعد شده است که بوناریا اروائی یک خیاط است و در واقع روزها با جریان در کارگاه خانگی یک بشریت روستا، ساخته شده از بدبختی های کوچک و روابط ساخته شده از ژست ها و نگاه ها، بسیار بیشتر از کلمات مشخص می شود. پذیرش همبستگی بین پیرزن و کودک با وجود این که در کشور امری عادی است پذیرفته می شود، با وجود پیرامون اطمینان از باستان، تحکیم می یابد. از طریق نگاه ممتاز کودک در حال رشد، تضادهای بین پیر و جدید بیشتر و بیشتر آشکار می شود: در تجربه آموزش اجباری، و در مقایسه بین ایمان مسیحی و میراث یک دینداری بسیار قدیمی در زمان. این آشکار شدن غیر منتظره از گناه جمعی مخفی آکبادورا – انتهای خشونت آمیز و دلهره آور است که بوناریا به آن متهم شده است که آگونیست های در حال مرگ را متهم کنید – برای شکستن هماهنگی بین این دو زن، وادار کردن هر دو به مقابله با اخلاق هزاره یک جامعه در حال مرگ و ارزش های جدیدی که آن را سوق می دهد.