کتاب نهال خشکیده

برگشتم و نگاهش کردم. بی تعارف صندلی رو عقب کشید و کنارم نشست. بوی تلخ ادکلنش تو دماغم پیچید. مثل خودش تلخ بود! نگاهم رو ازش گرفتم و به لبخندی سرد اکتفا کردم. حال و روز و چهره­ی ماتم زده­ش حال خرابم و خراب­تر می­کرد. هوفی که از سینه بیرون داد، روان پریشونم و پریشون­تر کرد. زیر چشمی نگاهش کردم حسابی کلافه و عصبی بود ولی هر چی بود هردومون حال خوبی نداشتیم. خودم رو با ریز ریز کردن پوست پرتقال سرگرم کرده بودم که گفت:

ـ امشب یه جور دیگه آرومی! می­تونم بپرسم چرا؟!

تو دلم گفتم: محض اِرا!