اسمت را می گذارم باران

درباره کتاب اسمت را می گذارم باران: دل آدم ‌ها خیلی وقت ‌ها جای خالی ندارد. انگار از چیزی یا چیزهایی پر شده باشد. باید گوشه ‌ای یک جای کوچک برای خودت پیدا کنی. بعد کم‌کم برای خودت جا باز کنی. همیشه هم درست جا نمی‌شوی؛ گاهی باید از گوشه و کنار خودت بزنی. تیزی‌ هایت را بگیری، یک جاهایی را سوهان بکشی. اگر شانس بیاوری، طرف هم کم‌کم برایت جای بیشتری باز می‌ کند. دلتنگی‌ هایش را که برطرف کنی، دلش که باز شود، جای بیشتری هم به تو می‌ رسد. مدتی که بگذرد و اگر همه چیز خوب پیش برود، چیزهای اضافه را هم از دلش می ‌ریزد بیرون. بالاخره جا و فضای خودت را پیدا می‌ کنی. همین که می‌ گویند دلش را می‌ بری. حالا به کجاها، به خودت بستگی دارد. دل را به جاهای خوب که ببری، ماندنی می‌ شوی. اما دل کندن خیلی سخت است. یک وقت هایی هم هست که یک نفر از دلت می رود، حالا گاهی خودش می رود، گاهی تو بیرونش می کنی؛ فرقی نمی کند. در هر دوحالت تو می مانی با یک حفره ی خالی، حفره ای که گاهی خیلی بزرگ است. پرکردن جاهای خالی، زمان می برد. حالا هرچه حفره بزرگ تر باشد، زمان بیشتری هم لازم است برای پرکردنش.