اقتدار گرایی مولانا در گرداب قدرت

این کتاب از پنج بخش فراهم آمده است. اقتدارگرایی مولانا کوشیده که از دریچه ای دیگر به مولانا بنگرد. نویسنده با بهره گیری از آثار مولانا، آثار نزدیکانش، نوشته های مولوی پژوهان، تاریخِ اجتماعی-سیاسی ایران، جامعه شناسی و روانشناسی اجتماعی به زمینه های زیر پرداخته است:

بخش نخستِ اقتدارگرایی مولانا با بهره گیری از آثار مولوی پژوهان و شارحان مثنوی نشان داده است که بخش چشمگیری از ایشان تنها به مثنوی پرداخته اند، از مثنوی نیز بیشتر، نگره ها و گرایش های عاشقانه اش را آب و تاب داده اند. یکی از بنیادهای این کتاب، بر دو اصطلاح “قدرت” و “اقتدار” استوار است. پس بیگدلی در بخش دوم، نخست قدرت و اقتدار را تعریف کرده است . سپس نشانه های قدرت گرایی را نخست در زندگی جانواران و پس از آن هر دو را در زندگی انسان نشان داده است. اقتدارگرایی مولانا ریشه یابی و اثبات این پندار را در بخش سوم آورده است.

اقتدارگرایی مولانا بر این پندار است که گرچه عشق و دیدار شمس کارکرد به سزایی در دگرگونی مولانا داشته است اما این تنها دلیل و علت آن رویداد نبوده است. اقتدارگرایی مولانا دلایل این گمانه زنی را در بخش چهارم آورده است.

بخش پنجم اقتدارگرایی مولانا که درباره ی مولانای پس از دیدار با شمس می باشد، نشان میدهد که گرچه پس از دیدار با شمس، بخشی از رفتار مولانا اقتدارگرایانه شد اما همچنان میتوان نشانه هایی از قدرت گرایی را در کنش و واکنش های اجتماعی مولوی نشان داد. به دیگر سخن ناسازگار با پنداری که فراگیرشده است عشق مولانا به شمس همه ی تار و پود او را
دگرگون نگرداند بلکه بخشی از ویژگی های پیش از شمس، همچنان با او بود.