تویی در آسمان قلبم

برای آخرین بار نگاهی به کتاب ریاضی­ام انداختم. سعی کردم تمام فرمول­ها را توی حافظه­‌ام جا بدهم. با گفتن: «خدایا به امید تو» از روی صندلی بلند شدم. نگاهی به ساعت مچی­ام انداختم. نیم ساعت بیشتر وقت نداشتم تا خودم را حاضر کنم. تند تند لباس پوشیدم و ایستادم جلوی آینه. مقنعه­‌ام را صاف کردم، به تصویر خودم توی آینه گفتم: «این آخرین امتحانته ­ها، دیگه تموم شد. راحت برو سر جلسه.»

تیک تیک تلفن باعث شد از آینه فاصله بگیرم. مامان بود که می­زد روی شاسی تلفن. گوشی را برداشتم: «کجایی دختر؟ بدو بیا دیرت می‌شه ­ها. الان نسرین میاد دنبالت، تو هنوز صبحونهَ‌م نخوردی.»

– چشم ماهی جونم، اومدم.

گوشی را گذاشتم سر جایش. کیفم را برداشتم و بدو پله­‌ها را پایین آمدم. مامان مشغول چیدن میز صبحانه بود. مثل همیشه لبخندش به راه بود: «بیا بشین عزیزم.»

تا صندلی را کشیدم بنشینم، صدای زنگ در بلند شد. مامان نگاهی بهم انداخت: «بشین من باز می­کنم.»

– نه مامان، دیرم می­شه. برگشتم، می­خورم.

لیوان شیر را دستم داد: «با معده خالی که نمی­شه بری سر جلسه‌ی امتحان.»