در این بیانیه‌ی فوتوریستی و ضد سنتی، آن‌چه مغفول مانده، باور به دانش وتکنولوژی، به عنوان بنیان فلسفه‌ی پیشرفت و حرکت بی‌وقفه، به سوی آینده است؛ و آن‌چه مؤکد شده، صمیمیت با درون است که مرکز تناقض‌ها و حفره فروپاشاننده‌ی متن بیانیه است. با این همه می‌توان آن را خروشی علیه گذشته‌گرایی دانست. کافیست به جای هنر خروس جنگی و هنر نو، بنویسیم شعر هوشنگ ایرانی، تا علت انکار طرفداران شعر سنتی، آشکار شود؛ اما این بیانیه و شعر هوشنگ ایرانی، مورد حمله و انکار شاعران و هواداران شعر نو نیمایی هم قرار گرفت و در عمل، هوشنگ ایرانی، نیم قرن از عرصه‌ی شعر فارسی حذف شد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.