این مجموعه دربرگیرنده ی سخنانی است از اولین راهبان عزلت نشین مسیحی ساکن در صحراهای مصر، فلسطین، عربستان و ایران در قرن چهارم میلادی. به تصریح نگارنده: “آیا صحرانشین معمولا راهب بزرگ یا پیر خوانده می شوند. راهب بزرگ در آن زمان، هر راهب یا عزلت گزینی بود که سال ها در صحرا آزموده شده و خود را بنده ی خدا نشان داده بود. همراه با اینان، یا در کنارشان برادران اهل سیروسلوک و مبتدیان، زندگی می کردند، اما گاه و بیگاه، برای ارشاد شدن به پیری که در آن حوالی می زیست، متوسل می شدند. بیشتر شخصیت هایی که در این سخنان و داستان ها معرفی شده اند، مردانی اند که در راه طهارت قلب اند نه مردانی که کاملا به مقصد رسیده باشند. آباء صحرانشین که از کلمنت و اریگن و سنت نو افلاطونی الهام می گرفتند، گاهی مطمئن بودند که می توانند از همه ی شهوات فراتر بروند و تحت تاثیر غضب، شهوت، عجب و سایر رذایل قرار نگیرند، اما در این سخنان، چندان چیزی نمی یابیم که مشوق کسانی باشد که باور داشتند که کمال مسیحی امری از سنخ خونسردی است”. برای نمونه: “راهب بزرگ پاستور گفت: هر ابتلایی که به تو رسد با خاموشی بر آن غلبه خواهی کرد”.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.