کتاب در جستجوی کلمات

ما در جامعه‌ای زندگی می‎کنیم که مردم ترغیب شده‌اند به جای پرداختن به ذات مرگ بیشتر به مسایل حاشیه‌ای سوگ بپردازند. ما فرصتی برای غصه خوردن و سوگواری نداریم بنابراین کودکان و بزرگسالان چنین پیامی را دریافت می‌کنند که «به زندگی ادامه بده»، «دنیا به آخر نرسیده»، «او اکنون در جای بهتری است» و «می گذرد». دوستان، خانواده، همکاران و آشنایان توصیه می‎کنند خودمان را سرگرم کنیم و از ابراز احساساتی که ما را ناراحت می‎کند، خودداری کنیم. در حقیقت ما این پیام را دریافت کرده‌ایم که پنهان کردن احساساتمان به منزله انجام دادن کار درست و قوی بودن ما است. کاملاً درست است اگر بگوییم ما در جامعۀ «احساسات‌هراسی» زندگی می‎کنیم. ما به اشتباه از ضرب المثل «زمان همۀ آزردگی‎ها را حل می‎کند» برای درمان سوگ استفاده کرده‎ایم در حالی که گذر زمان بدون تمایل به تجربه سوگواری راه درمان نیست. اگر شما یا کودکی که از آن مراقبت می‎کنید اخیراً مرگ عزیزی را تجربه کرده‎اید من به جِد شما را تشویق می‎کنم که در مقابل این پیام‌های اجتماعی و فرهنگی بایستید و در عوض حس غم و اندوه خود را با آغوش باز بپذیرید و رنج خود را از طریق سوگواری بیان کنید. شما و کودک سوگوارتان با وجود اَشکال ترسناک و تاریکی که ممکن است در بیابان غم و اندوه وجود داشته باشد، باید دست در دست هم از این راه عبور کنید. برای گذر از غم و اندوه باید شجاعانه و بطور فعال سوگواری کنید اما اگر بتوانید احساس غم خود را پشت سر بگذراید، نوید آینده‎ای متعالی با هدف و پرمعنا پاداش سازش با این رنج شما است.