روبرتو باجو

تنها متنی که قهرمان بزرگ بدون تردید به آن سپرده است، اما با سبک همیشه سنجیده اش، خاطرات، اطمینان ها، افشاگری ها، “طغیان های ملایم” دوران حرفه ای او به عنوان یک فوتبالیست: اولین بازی اولیه، سری آ، عذاب بی پایان زانوی آسیب دیده. روابط با مربیان، باشگاه ها، “همکاران” و هواداران؛ شماره 10 تیم ملی و پنالتی ها بلکه محبت ها، دوستان، چیزهای کوچک هر روز، ندای طبیعت، و بالاتر از همه کشف بعد معنوی زندگی. یک ورزشکار با توانایی فداکاری های غیرقابل تصور، یک قهرمان با استعدادی ناب، یک مرد محجوب که هرگز تسلیم نشد…

روبرتو باجو چند ماه قبل از خروج، در پاسخ به این سوال که «چه آینده‌ای در انتظار شماست؟» پاسخ داد: «نمی‌دانم. مربیگری حرفه ای در حال حاضر در ذهن من نیست. من تمایل زیادی به تعمق در طبیعت، اختصاص دادن زمان به خودم و دیگران دارم. فکر می کنم زندگی منزوی و دور از سر و صدا و زرق و برق های فریبنده را پیش ببرم. مثل همیشه دارم. من سعی خواهم کرد به خودم و مهمتر از همه به دیگران کمک کنم.» امروز می دانیم که این دقیقاً همان کاری است که او انجام داد و این معیار عظمت مرد و همچنین یک ورزشکار است.