روبر برسون

نویسنده در کتاب حاضر به معرفی “روبر برسون”، فیلم ساز فرانسوی و تحلیل آثار وی در پانزده فصل پرداخته است: در فصل اول نویسنده به معرفی کلی روبر برسون و آثار او اقدام کرده و تصریح می کند که فیلم های این سینماگر، به ندرت دارای محتوای سیاسی آشکاری هستند و کم تر می توان سرنخی پیدا کرد که به این آثار، رنگ و بوی سیاسی ببخشد. نویسنده، هم چنین به این مطلب نیز اشاره دارد که برسون را اصلا نمی توان سازنده ی آثار پرفروش دانست چرا که حتی به فیلم های او، فیلم های سرد نیز می گویند. از فصل دوم تا فصل سیزدهم نویسنده یک به یک فیلم های برسون را بررسی می کند؛ فیلم هایی چون، ” یک زن نازنین”، “خاطرات یک کشیش دهکده”، “پول” و… در فصل چهاردهم نویسنده بار دیگر مروری کلی بر آثار برسون دارد و این نکته را یادآوری می کند که فیلم های برسون در ژانرهای معمول، نمی گنجد و به لحاظ ساختاری با بسیاری از فیلم هایی که دیده ایم، کاملا فرق می کنند، در فصل پانزدهم نیز تصاویری از برسون و فیلم هایش به چاپ رسیده است. به تصریح مترجم: “روبر برسون، فیلم ساز فرانسوی، را داستایفسکی سینما دانسته اند، او نیز همانند این نویسنده ی بزرگ روس کاوشگر روح آدمی است. هرچند برسون خودش بارها اعلام کرده بود که همواره از شخصیت پردازی آدم های فیلم هایش گریزان است. این تناقضی است که می باید آن را شکافت. آن چه برسون، “سینماتوگراف” می نامد؛ پدیده ای است دیرفهم که از بسیاری جهات باعث می شود برسون هنرمندی “دیریاب” و دست نیافتنی جلوه کند. برسون هیچ گاه در فیلم هایش در پی این نبود که جهان پیرامون ما را همان طور که هست؛ بی کم و کاست به تصویر بکشد. آن چه برای او اهمیت داشت این بود که در روایت هایش از قصه گویی به شیوه ی معمول فاصله بگیرد. او اعتقاد داشت که بازیگر قرار نیست در برابر دوربین بازی کند. برای همین همواره در هنگام فیلم برداری اصرار داشت که برداشت های فراوان بگیرد تا مگر به این صورت بازیگر یا به قول خودش “مدل”ها همانی باشند که هستند”.