کتاب سبیل

هنگام دیدن این گزارش با خود گفته بود چه وحشتناک شکی نیست که وحشتناک بود همچنان که دیدن فحطی و گرسنگی در اتیوپی وحشتناک است. اما آنیس چه؟ مگر تجسم او در حالی که روی پله های کلبه ای که باغ نشسته و مدام با صدایی آرام می گوید شوهرش هیچ وقت سبیل نداشته است وحشتناک نیست؟ سال ها از پی هم خواهند گذشت و او زنی جا افتاده خواهد شد سپس پیرزن خواهد شد و همچنان این جمله را تکرار خواهد کرد.

پرسش ساده ای که پاسخش بدیهی به نظر می رسد به آسانی می تواند به هزارتویی مخوف از فرضیات و استدلال های کور بدل شود به کابوسی که دیوار میان واقعیت و خیال را می شکافد و آدمی را با رازهایی تصور ناشدنی و هول انگیز روبه رو میکند که نه در عالم واقع و نه در اقلیم پندار نمی توان از آنها نشانی جست. شاید بتوان مسخ کافکا را نخستین راهنمای ورود به چنین جهانی دانست، اما آنچه زندگی قهرمان رمان سبیل را زیرورو میکند به یک دگردیسی غریب، که شوخی پیش پا افتاده ای در بستر زندگی هر روزه است. اثر چالش برانگیز کار و حقیقتی را پیش روی خواننده می نهد که همچون سایه ی مرغ پران دست یافتنی می نماید اما هرگز به دست نمی آید، حقیقتی هراسناک که با جبری محتوم واقعیت دلپذیر را درهم می کوبد.