کتاب سرطان جن

سرطان جن بدخیم ندارد، همیشه خوش خیم است. من خطرناک ترین اش را دارم، ببین که زنده ام، ببین که نفس می کشم. نشانه هم دارد، نشانه اش این است که به وقت ترسیدن می گویم: بسم الله رحمان رحیم. شخصیتی که داستان اش گم شده باشد، می شود خرافه. انگار که از روز اول او بوده و داستانی نبوده، پس باید باشد اما در فضای گرد و خاک گرفته ی روزهای اول. جان داستان هر مملکتی از روایت های زبانی آغاز می شود و مملکتی که روایت های زبانی اش، در هر عصری به فراخور همان عصر مکتوب نشده باشد، ادبیات داستانی اش جان ندارد. من میراث دار بودم و میراث ام روایت های زبانی گذشتگان..سرطان جن مرض ترس از ترس هاست. نه بدخیم اش آدم را به کشتن می دهد و نه خوش خیم اش آدم را راحت می گذارد. شاید کشنده نباشد اما همیشه آدم را تا پای مرگ می برد. بیشتر از هزار بار در گعده های شبانه از جن گفته اید و شنیده اید، شوخ بازی کرده اید و یا ترسیده اید. این مرتبه قرار است در تنهایی تان از جن بشنوید. این داستان ها، مجموعه ای از ترس های آدم های تنهاست برای آدم های تنها.