کتاب سهراب سپهری

سهراب سپهری طبیعت را دوست خودش می دانست. وقتی به درخت های چنار می رسید، خدا گواه است یواشکی دستش را گردن درخت می انداخت، صورتش را کنار درخت می گذاشت، جوری که انگار معشوقش را بغل کرده، شاخه را در دستش لمس می کرد. آدم احساس می کرد دارد تمام وجودش را می دهد به درخت.

جور به خصوصی با طبیعت زندگی می کرد.