کتاب شعر و شرع

عطار نیشابوری یکی از شاعرانی است که بارها در اشعار خود، بخصوص در مثنویهای مصیبت‌نامه، منطق‌الطیر و الهی‌نامه، دربارهٔ شعر و شاعری بطور کلی و شاعری خود بالخصوص، سخن گفته. در پاره‌ای از ابیات خود وی تا حدودی به نقد شعر پرداخته، نقد شعر از حیث معنی نه از حیث صورت. در اینجاست که وی سعی کرده شعر را هم از لحاظ زیبایی‌شناسی و هم از لحاظ دینی بررسی کند. بررسی شعر از لحاظ دینی در واقع بررسی نسبتی است که شعر با شرع دارد و منظور از شرع در اینجا صرف احکام فقهی و عملی و به تعبیری جنبهٔ ظاهری تعالیم اسلام نیست بلکه منظور اسراری است که خداوند در شب معراج به حضرت محمد(ص) آموخته، و از همین جاست که بررسی شعر از لحاظ نسبتی که با شرع دارد ما را به نکاتی که عطار دربارهٔ مبانی الهی و مابعدالطبیعی شعر گفته هدایت می‌کند. این کتاب از دو بخش (مقاله) تشکیل شده. نگارنده سعی کرده در مقالهٔ اول نظر عطار را دربارهٔ نقد معنایی شعر و در مقالهٔ دوم نظر او را دربارهٔ ماهیت شعر و نسبت آن با شرع و ‌بطور کلی مبانی الهی و مابعدالطبیعی شعر بررسی کند.