شور خدا گزاره بر مثنوی معنوی ۲ جلدی

مثنوی، سرودهٔ مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، که تنها اثر مکتوب در زبان و ادب پارسی است که از آن با صفت «معنوی» یاد می‌شود، گنجینه‌ای عظیم از معارف دینی، احوال عرفانی، مسائل زندگانی و امور اجتماعی است و می‌توان گفت که هر بیت و حتی هر کلمهٔ آن درسی از زندگیست و به همین سبب است که از همان زمان که تدوین شد، مقتدای اهل دل و مرجع اهل معنی شد و دستورالعمل زندگی مادی و معنوی جامعه گردید. اما زبان مثنوی در عین سادگی آکنده از اشارات و رموزی است که فقط اهل حال و آشنایان عالم عرفان آنها را درمی‌یابند و فهم آنها برای کسانی که آشنایی اندک با تاریخ تصوف ایران و زبان و ادب پارسی دارند، کمابیش دشوار است و مستلزم شرح و تفسیر است. مجموعهٔ “شور خدا” شرحیست برشش دفتر مثنوی مولانا، به قلم استاد ابوالقاسم پرتو. نکتهٔ قابل توجه دربارهٔ این شرح، سره بودن نثر آن و عدم استفاده از واژگان عربی و بیگانه می‌باشد. از این رو، این شرح جدای از شیوایی و شورانگیز بودنش، منبع بسیار مفیدی برای پژوهشگران حوزهٔ زبان پارسی می‌باشد.