سید محمدحسین بهجت تبریزی در سال 1303 خورشیدی در حالی که 19 سال از عمرش می گذشت، وارد مدرسة طب دارالفنون شد. این دانشجوی جوان در همان آغاز تحصیل طب، با دیدن دختری زیباروی به نام «ثریا» دل به او بست و ثریا نیز دل به دانشجوی جوان تبریزی سپرد. این عشق، یک امر طبیعی است و حیرت آور نیست. اما این مطلب حیرت آور است که این دانشجوی جوان و پرشور تصمیم گرفت تا ثریا را پری بنامد تا آن جا که می توانست نام او را بر زبان نمی آورد. این نام گذاری افزون بر زیبایی لفظ پری از آن جا سرچشمه می گرفت که پری در ادب فارسی و افسانه های آذری از معنای گسترده و سرشار از زیبایی و افسون کاری ها برخوردار است. پری در لغت، ترجمه ای از واژة جن عربی است که برخلاف فرشتگان، زاد و ولد دارند و در زبان فارسی، زنان ایشان را به خاطر زیبایی بی حد و اندازه، پری می نامند. در کتاب حاضر سروده هایی از شهریار بررسی شده است؛ سروده هایی که در دوره های وصال و هجران عشق به پری و با یاد پری سروده شده است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.