کتاب عمارت احتشام

می‌گفت چند سالى با هم زندگى كرديم و چند سالى هست جدا شده‌‏ايم اما اين سال‏‌هاى جدايى يک نكته را به من ثابت كرد كه آن را اعتراف می‌كنم: پيدا كردن تكيه‏‌گاه مطمئن و همراهِ امن كارى بسيار دشوار است!

كارى به اين ندارم كه چرا كار ما به جدايى رسيد و چه كسى مقصر بود! فقط اين را میدانم كه به مرور زمان فهميدم معناى تكيه‏‌گاهِ امن در زندگى يعنى چه؟

تكيه‏‌گاه امن يعنى اين كه بتوانى با آرامش خيال و بدون نگرانى از تمسخر، آرزوهايت را برايش ترسيم كنى و از خيالى بودن آنها هم نترسى، چون او شنونده خوبى است. او می‌داند چطور با لبخندى تو را در روياهاى دور و دراز همراهى كند به گونه‏‌اى كه خود را در آن خيال‌‏پردازى تصور كنى. همراهِ مطمئن و امن يعنى وقتى اشتباه كردى بتوانى آن را به راحتى به او بگويى، حتى اعتراف كنى و نگران نباشى كه يک روز همين اشتباه را به روى تو بياورد. او حتى می‌داند كه نبايد ايرادات و نقاط ضعف خانوادگی‌‏ات را بر صورت تو بكوبد.