فانوس کویری

و این کهن پهن دشت خیال
اگر به سرگردانی یک شب تیره
سوار را به سرچشمه مقصود
آبی بس گوارا چشاند چه باک
که لب های خیس برکه نیز
سالهاست بوسه های تشنه مسافر را
ستاره میچیند
کنون میخراشد نگاه مرا
آبشاران سیمینت ای مهتاب
چه کوچ برکه سر رسید
باز بر پیکر بیکرانه ها
می جویمت ز تراوش اندوه که تن سپرده ام به سیلاب و تو تر شدی
نگر که هرچه کرد با من آن فسون تو آشفته تر شدی
وز آن گمار چو باز آمدی بگو
چرا ز هرچه بریده ای
تو کوتاه تر شدی؟