فریادهای خاموش 2

خاطرات روزانه خود را به گونه ای می نویسم، تو گویی که یکی از آیندگانی هستم که این خاطرات را می خواند. کاملا خودم را جزء آیندگان می دانم و احساس پیوند و اتصال با آنان می کنم، جز این هم نباید باشد.با نگاه فرآیندی جای هیچ گونه انفصال و انقطاعی نیست. همان گونه که من جزئی از گذشتگانم، آیندگان هم جزئی از من خواهند بود. این پیوند نه در زمان و مکان که در جوهره انسان و فرایندی و غایت مدار بودن این جوهره است …