قرن تنهایی

تنهایی به یکی از ویژگی‌های اصلی قرن بیست و یکم تبدیل شده است. این مسئله به سلامت، اقتصاد و خوشبختی ما آسیب می رساند و حتی دموکراسی را تهدید می کند. تنهایی هرگز فراگیرتر یا گسترده تر از این نبوده است، اما هرگز نتوانسته‌ایم در مورد آن کاری انجام دهیم. حتی قبل از اینکه یک بیماری همه گیر جهانی ما را با اصطلاحاتی مانند فاصله گذاری اجتماعی آشنا کند، ساختار جامعه در حال از هم گسیختگی بود و روابط شخصی ما در معرض تهدید بود. در این مورد فناوری تنها مقصر نیست. از بین بردن نهادهای مدنی، سازماندهی مجدد محل کار، مهاجرت دسته جمعی به شهرها، و دهه ها سیاست های نئولیبرالی که منافع شخصی را بالاتر از منافع جمعی قرار داده اند، به همان اندازه مقصر هستند. این فقط یک بحران سلامت روان نیست. تنهایی خطر بیماری قلبی، سرطان و زوال عقل را افزایش می دهد. از نظر آماری، به اندازه کشیدن پانزده نخ سیگار در روز برای سلامتی ما مضر است. این همچنین یک بحران اقتصادی است که سالانه میلیاردها هزینه برای کل جامعه دارد. این یک بحران سیاسی است، زیرا به حاشیه رانده شدن احساسات باعث ایجاد تفرقه و افراط گرایی در سراسر جهان می شود. اما این بحرانی است که ما قدرت حل آن را داریم. نورینا هرتز در کتاب قرن تنهایی با ترکیب یک دهه تحقیق با گزارش‌های دست اول این مسئله را روشن می کند.  قرن تنهایی با ارائه راه‌حل‌های جسورانه از هوش مصنوعی دلسوزانه گرفته تا مدل‌های نوآورانه برای زندگی شهری تا راه‌های جدید برای تقویت مجدد محله‌ها و آشتی دادن تفاوت‌هایمان، چشم‌اندازی امیدوارکننده و توانمند برای چگونگی بهبود جوامع از هم گسیخته و بازگرداندن ارتباط در زندگی‌مان ارائه می‌کند.