قهوه ملل

جهانگردی در طول تاریخ یکی از عناصر فرهنگ انسانی بوده است و در فرهنگ های مختلف ما پیوسته افرادی را می بینیم.از زائر قرون وسطایی گرفته تا هنرمند دوره گرد و ماجراجو، که پای از خانه بیرون می نهند و پس از جست و جوی جهان جدید،مجددا به آن باز می گردند.باید پذیرفت که ما هم جهانگردیم؛ جهانگردانی بدون مرز، جهانگرد هایی با پاسپورت های بدون انقضا؛جهانگرد هایی با ادعا و ادعایمان بودن در هر نقطه ای از جهان در آن واحد است.اگر اینچنین نیست، پس چرا هر روز در حال سفریم؟ چرا هر روز بلیت هایمان از پیش رزرو شده اند؟روزی به مقصد اتیوپی و روزی دیگر به مقصد کلمبیا، یک روز در یمن چشم باز می کنیم و روزی دیگر طعم گس آسیای شرقی را روی زبان مزه مزه می کنیم.چرا که در عصر مدرن، قهوه به فرمی عام در فرهنگ انسانی تبدیل شده است و با نوشیدن یک فنجان از آن می توانیم هر بار گوشه ای دیگر از جهان را به مثابه دیگری ببینیم و باز بشناسیم.حقیقتا قهوه یک تجربه زیسته واقعی است.قهوه واقعیت های فرهنگی جوامع بومی را برای ما روشن می سازد.سنت هایشان را به معرض نمایش می گذارد و مخاطبش را نه تنها به درک حسی سرزمینی دیگر، که به کاوش در واقعیات آن سرزمین نیز فرا می خواند.