ماهاباراتا

ماهاباراتا یکی از بزرگ‌ترین حماسه‌های منظوم جهان و بلندترین سروده‌ای است که تاکنون به رشته‌ی تحریر درآمده.

زبان اصلی اثر سانسکریت است و بیش از صدهزار بیت دارد.

نخستین نسخه‌های به‌دست آمده از این سروده‌ی حماسی به سده‌ی پنجم یا ششم پیش از میلاد بازمی‌گردد.

این سروده‌ها تا هفتصد یا هشتصد سال بعد، همچنان در حال تکوین بوده‌اند و سرانجام در سده‌ی سوم یا چهارم میلادی، کم و بیش ساختار نهایی خود را یافته‌اند.

از آن پس تاکنون، نویسنده‌های زیادی با طبع، تفسیر، سنت و ملیت‌های مختلف به آن رنگ بخشیده‌اند.

این اثر را باورها، افسانه‌ها، اندیشه‌ها و اسطوره‌هایی پدید آورده‌اند که هنوز بخشی از زندگی مردم هندوستان است.

حماسه‌ای که هنوز در هند و اندونزی زنده‌ است و به سبک‌های گوناگون روی صحنه یا در کوچه و خیابان اجرا می‌شود.

“ماها” در زبان سانسکریت به معنای “بزرگ” یا “کامل” است.

“باراتا” نیز نخست نام شخصیتی افسانه‌ای و سپس نام خانوادگی یا نام یک قبیله است.

پس می‌توان ماهاباراتا را این‌طور معنی کرد: “سرگذشت عظیم باراتا.”

اما باراتا در مفهومی گسترده به معنای هندو و به‌طور کلی به معنی انسان است؛ پس ماهاباراتا را می‌توان چنین نیز تعبیر کرد: “سرگذشت عظیم بشریت” .