کتاب ماهک

ماهک مانند همیشه با بیانی دل­نشین مشغول ارائه ­ی کنفرانس بود و سعی می­کرد به جزء استاد به کس دیگری نگاه نکند، اما انگار این کار امکان­پذیر نبود. رامین احمدی پسر پر شر و شور کلاس در حالی که خودکار توی گوش ­هایش فرو کرده بود، به او زُل زد. ماهک که نسبت به ادا و اطوار او نمی­توانست بی­تفاوت باشد، به سختی جلو خنده­ ی خود را گرفت.

استاد گفت: «خانم دلفانی! چرا سکوت کردید؟ لطفاً ادامه بدهید.»

ماهک با نگاهی به ساعت دیواری کلاس که بالای تخته سیاه نصب شده بود، گفت: «استاد، اگر اجازه بدهید بماند برای جلسه­ی بعد. وقت ما بسیار اندک است و کنفرانس من خیلی طولانی و احتیاج به زمان بیشتری دارد. تا دقایقی دیگر ساعت کلاس به پایان می­رسد، من هم در این زمان کم نمی­توانم این همه را خلاصه کنم.»

استاد قبول کرد که ماهک جلسه­ی بعد کنفرانس خود را ارائه بدهد. تا استاد از کلاس خارج شد، او نفس راحتی کشید و با شتاب کتاب­ هایی را که روی میز ولو کرده بود، جمع کرد و داخل کیف خود گذاشت و خطاب به دوستش مستانه گفت: «مستان! برویم؟»

مستانه مقنعه­ اش را درست کرد و گفت: «چند لحظه صبر کن!»

ـ برای چه؟ مقنعه ­ات را که درست کردی.

ـ من هنوز کفش ­هایم را نپوشیدم.