هنر فرانسوی جنگ

داستان کتاب هنر فرانسوی جنگ به عنوان خاطره ساختار یافته است. یک کهنه سرباز مسن داستان خود را برای مرد جوانی تعریف می کند، تا در ازای درس های هنری آن را به یک رمان تبدیل کند (هنرمندی کهنه کار که با استعداد است). فصل‌های رمان با تفسیرهایی توسط راوی در هم آمیخته است که زندگی خود را در دهه 1990 و محیطی که این مجروح جنگی آخرین سال‌های زندگی خود را در آن زندگی می‌کند، توصیف می‌کند، دنیایی از مسکن های سازمانی فرسوده، تنش‌های نژادی و افراط‌گرایی راست‌گرا. بخش قیام ماکیسارد از دیدگاه شورشیان بیان می شود. بخش هند و چین و الجزایر از نظر ارتش اشغالگر روایت می شود. راوی با بومی ها همدردی می کند و راوی مشکل کنونی فرانسه را استعمار می‌بیند…

بخشی از کتاب هنر فرانسوی جنگ:

حال خوشی نداشتم، اوضاع به‌هم‌ریخته‌بود، در انتظار پایان کار بودم. وقتی به ویکتورین سالانیون برخوردم، اوضاع بد از بدتر شد. او در جنگ بیست‌ ساله شرکت کرده بود، جنگی که همچون کابوسی دیرپا، خیال تمام شدن ندارد. او با گروهان مسلحش دنیا را زیر پا گذاشت، حتم تا مفرقش آغشته به خون بود. ولی او نقاشی را به من یاد داد، بدون تردید او تنها نقاش ارتش مستعمراتی بود، ولی آنجا کسی به این چیزهای جزئی اهمیت نمی‌داد. او نقاشی را به من یاد داد، و در عوض من داستان زندگی‌اش را نوشتم. او تعریف کرد و من توانستم نشان دهم، و آنگاه شط خون بسیار آرامی را که از شهرم عبور می‌کند دیدم، هنر فرانسوی تغییر ناپذیر جنگ را دیدم، شورش را دیدم که همیشه به دلایل یکسانی در می‌گیرد، دلایل تغییرناپذیر فرانسوی.