ورطه

بخشی از کتاب ورطه:

وقتی بچه بودم درباره ی دختری خوانده بودم که توپهای تنیس را پشت و رو میکرد بی آن که به آنها دست بزند البته چندان فرقی هم نمی کرد. این طور گفته میشد که توپها به شکل غیرممکنی با صدای ترکیدن پشت و رو میشدند از قرار معلوم این یک ناداستان بود؛ جلوه ای از ماوراء الطبیعه ی واقعی تأثیری که روی من گذاشت. عمیق و ماندگار بود خود این اتفاق – قضیه ی توپ تنیس – احتمالاً هیچ وقت رخ نداده بود ولی بعد از مدتی دیگر برایم اهمیتی نداشت حدود توپولوژیک واقعیت بود که اهمیت داشت.

وحشت فلسفه را پیش بینی میکند بی اختیار تخمش را می پراکند و ابژه ی غایی اش را فراهم می آورد – انتزاع فى نفسه وحشت از همان لامکانی میآید که فلسفه رهسپار آن جاست. اگر شکاکیت به فلسفه یاد میدهد که به چه چیزهایی نباید بیندیشد، وحشت به آن می فهماند که توان چنین کاری را ندارد. بدین ترتیب، معاهده ی بین انتزاع و وحشت از هر آن چه فلسفه میتواند باشد یا بداند. در می گذرد. رابطه ی بین آنها به قدمت زمان است. دقیقاً به همان قدمت وحشت کاخی از شهود ویران میسازد که فلسفه در آن مثل کودکی بیقرار حیران می چرخد.