کتاب چغازنبیل

زیگورات دوراونتاش که بیشتر با نام چغازنبیل شناخته می‌شود، نیایشگاهی باستانی است که حدود ۱۲۵۰ سال پیش از میلاد در تمدن ایلام ساخته شد. این زیگورات، بنای مرکزی محوطه باستانی به‌جای مانده از مجموعهٔ ایلامی دوراونتاش (شهر اونتاش) است که نزدیک شوش در استان خوزستان قرار گرفته‌است. چغازنبیل در سال ۱۹۷۹ میلادی به عنوان اولین اثر تاریخی از ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو جای گرفت و معماری منحصر به فرد آن، در کنار زیگورات‌های کشف شده در میان رودان، برای باستان‌شناسان و علاقه‌مندان به تاریخ و میراث فرهنگی جهانی شناخته شده‌است. تا پیش از کشف زیگورات‌های کنار صندل و تپه سیلْک، چغازنبیل تنها نمونهٔ یافت شده از این نوع بنا در ایران بود. خاورشناسان چغازنبیل را کهن‌ترین ساختمان مذهبی شناخته شده در ایران می‌دانند.رومن گیرشمن که پس از دمورگان و دمنکم به سرپرستی هیئت حفاری شوش منصوب شد و تا سال ۱۹۶۸ این وظیفه را به عهده داشت، به طور قطع یکی از شاخص ترین چهره های باستان شناسان خارجی در ایران در طول یکصد سال اخیر به شمار می آید. او بیش از نیم قرن به علم باستان شناسی ایران خدمت نمود. کتاب حاضر حاصل کاوشها و حفاری های او در منطقه چغازنبیل است و متونی که هیئت حفاری فرانسوی طی سالیان متمادی از حفاری ها فراهم آورده اند.