کتاب گئورگ زیمل

«درباره فردیت و فرم های اجتماعی» برگزیده آثار گئورگ زیمل(۱۹۱۸-۱۸۵۸)، فیلسوف و جامعه شناس آلمانی است. نوشتارهای این کتاب با گزینش و مقدمه از دونالد لوین(-۱۹۳۱)، استاد جامعه شناسی دانشگاه شیکاگو گردآورده شده است.

مقالاتی که پروفسور دونالد لوین در اثر حاضر گردآوری کرده است گستره وسیعی از آثار فلسفی، جامعه شناختی و متافیزیکی زیمل را دربرمی گیرند، و چه بسا این فکر را به خواننده القا کنند که همان طور که بسیاری از محققان و اندیشه وران بر این تصورند زیمل صرفا بارقه های ایده ها و اندیشه هایش را در آثار وسیع خود به نمایش گذاشته است. به همین دلیل مقصود اصلی از این پیش گفتار اصلاح تصاویر مغشوش و تحریف شده ای است که زیمل را محاصره کرده اند.

تأثیر نیچه بر زیمل نیز آشکار شده است. ویژگی های مدرنیته از نظر نیچه از جمله پاره شدن وحدت روح، رشد سوبژکتیویته فردی، ابزاری شدن زندگی مدرن، تبدیل ارزش های کیفی به کمّی، و ضدیت زندگی مدرن با فرم، این همه مضامینی است که به کرّات در آثار زیمل به چشم می خورند.

کسانی که زندگی فکری زیمل را به سه مرحله متمایز تقسیم می کنند (داروینیست پوزیتیویست، نوکانتی، و برگسونی) این واقعیت را نادیده گرفته اند که او در تمام زندگی اش عمیقا با این ها درگیر بوده است.

زیمل پس از نوشتن درآمدی بر علم اخلاق به تحقیق درباری پیش فرض های شناختی فهم تاریخی پرداخت و نتیجه آن مسائل فلسفه تاریخ در ۱۸۹۲ بود، که هر یک از فصل هایش نقدی بر سه پیش فرض اصلی در کتاب درباره تفکیک اجتماعی بود. این نقدها عبارت اند از: ۱. تمام بازسازی های تحولات تاریخی متکی بر فرض های پیشینی اند؛ ۲. قوانین کلی تاریخ را نمی توان به طرزی موجه و قابل قبول صورت بندی کرد، و ۳. فرض های پیشرفت در تاریخ را نمی توان توجیه کرد.