گفتمان» نوشته سارا میلز(-۱۹۵۴)، از مجموعه کلیدواژه های ادبیات است.واژه ی «گفتمان» به اصطلاح رایج گستره ای از رشته ها بدل شده است: نظریه ی انتقادی، جامعه شناسی، زبان شناسی، فلسفه، روان شناسی اجتماعی و بسیاری رشته های دیگر، به طوری که در بسیاری موارد تعریف نمی شود؛ گویی که کاربرد آن جزو اطلاعات عمومی است. این واژه به گونه ای وسیع در تحلیل متون ادبی و غیرادبی به کار می رود و اغلب برای اشاره به پیچیدگی خاصی در وجوه مبهم و گاه گیج کننده استفاده می شود.این کتاب عمدتا بر این متمرکز است که چگونه ایده های میشل فوکو در مورد گفتمان با شیوه های متفاوتی در رشته های مختلف ادغام شده است. بنابراین اکنون به بحث کوتاهی از کار او در کنار بحثی از نظریه پردازی میشل پشو از گفتمان می پردازم. سپس به این مورد می رسم که بر مبنای کار فوکو ادبیات می تواند به گونه ای سودمند یک گفتمان در نظر گرفته شود. این نکته در فصول ۲ و ۳ با بررسی جزیی تر استفاده هایی که فوکو از این واژه کرد دنبال خواهد شد. در فصل های ۴ و ۵ جرح و تعدیل هایی را که نظریه پردازان فرهنگی، به ویژه آنانی که در چارچوب نظریه ی فمینیستی، نظریه ی گفتمان استعماری و پسااستعماری کار می کنند، به کار او وارد کرده اند و شیوه ی آنان را در به کار گرفتن واژه ی گفتمان در تحلیل بررسی می کنم. سپس فصل ۶ این موضوع را تحلیل می کند که گفتمان بر مبنای معنایی که در تحلیل گفتمان، زبان شناسی انتقادی و روان شناسی اجتماعی به خود گرفته است، همزمان مسیرهای متفاوتی را پیموده است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.