کتاب تحیر ترمیدور

بسیاری از تئوری های برجسته و مطرح در خصوص انقلاب ها، که مورد استناد و تکیه مراکز سیاسی و امنیتی جهان بوده و هستند، در فضای مخوف جنگ سرد و عمدتاً محافظه کارانه و لیبرالیستی، به عنوان پاسخی نظری و عملی، البته در چارچوب فلسفهٔ تاریخ طبیعی برای جلوگیری از انقلاب ها یا حداقل مهار آنها در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی نوشته شده است. این تأثیر پذیری از فضای طبیعی به آن اندازه بوده که نظریات سیاسی در این دوره به وضوح تحت اشراف و سیطرۀ نظریات علوم تجربی و در عین حال نیز مورد استفاده سرویس های جاسوسی و اطلاعاتی بوده اند… این گونه نظریات آن گونه که برینتون تقسیم بندی کرده است؛ نه در شرایط «دوره پیشین» انقلاب ها و نه در فضای ترسیمی «دوره پسین» آنها نتوانستند وقوع انقلاب ایران را پیش بینی و پس از آن نیز آینده پژوهی کنند اما سؤال جدی که ذهن نخبگان سیاسی و امنیتی را به خود مشغول کرده این است که در چه شرایطی از روابط بین الملل و فضای اجتماعی و زیست سیاسی، ساختاری و امنیتی، برخی قدرتهای بزرگ از این نظریات، نه به عنوان یک «کشف» علمی، بلکه به عنوان یک «ابداع»، که دست کم بر وجوهی از مبانی طبیعی و انسانی بنا شده اند، قادر خواهند بود انقلابات و به ویژه انقلاب اسلامی را به عنوان مزاحم یا به تعبیر برینتون، ویروس «تب!»، شناسایی و در روندی طبیعی دچار ترمیدور کنند؟!