عواطف در سیاست بین الملل

به‌تدریج و با توسعه نظریه‌های شناختی در دیگر شاخه‌های علوم، مجال برای طرح جایگاه عاطفه در روابط بین‌الملل و تحلیل سیاست خارجی نیز باز شد. شناخت‌گرایی، محصول عبور از عقلانیت محض بود و در میانه دو گرایش خردگرا و روان‌شناسی قرار می‌گرفت. خردگرایی، انسان‌ها را کنشگرانی معقول می‌دانست که به‌مثابه ماشین‌های حساب‌گر عمل می‌کنند. انسان‌ها نتایج محتمل هر عمل را می‌سنجند و با تحلیل هزینه و فایده، در نهایت دست به انتخاب گزینه‌ای می‌زنند که بیشترین دستاورد و کمترین هزینه را برایشان داشته باشد. در نقطه مقابل، روان‌شناسی، انحراف از رفتار خردگرا و حالت‌هایی را توضیح می‌داد که در آنها اختلال‌های روانی یا ویژگی‌های شخصیتی، به اشکال موقت یا پایدار، انسان‌ها را از بروز رفتار معقول باز می‌دارند. در این میان، شناخت‌گرایی با پذیرش اینکه انسان‌ها موجودیت‌های عقلایی‌اند بر این نکته تمرکز می‌کرد که این موجودیت‌های خردمند ـ بدون آنکه دچار اختلال‌های روانی باشند و فارغ از ویژگی‌های شخصیتی‌شان ـ در تصمیم‌گیری‌های طبیعی و روزانه خود بر‌ اساس خردِ محض عمل نمی‌کنند. نقطه ثقل نگاه شناختی، عقلانیت محدود بود. نگاه خردگرا انسان‌ها را موجوداتی می‌دانست که در پی بیشینه‌سازی منافعند و تصمیم‌هایی می‌گیرند که حداکثر دستاورد را به‌همراه داشته باشد و کمترین هزینه را به آنها تحمیل کند؛ اما برخلاف این دیدگاه، نگاه شناختی انسان‌ها را کنشگرانی دانست که در تصمیم‌های خود به‌حدی از تأمین منافع رضایت می‌دهند. در این‌میان، اقتصاد رفتاری، بیشترین تأثیر را بر مطالعه تصمیم‌گیری در سیاست خارجی گذاشت و رویکردهای آن بیشترین استفاده را در تحلیل تصمیم‌گیری‌های کنشگران سیاسی بر‌ اساس عقلانیت محدود، می‌دانست.