کتاب دوران مدرن

در این کتاب ژاک رانسیر نقد خود بر مدرنیسم و ضمیمه ی پسامدرن آن را به گونه ای ریشه ای مطرح میکند. او زمان تک خطی و انحصاری آنها را در تقابل با در هم یافتگی زمان مندی های جاری در روندهای تازه ی رهایی و انقلابهای هنری قرار داده و نشان میدهد که خود این تکثر به جنبه ی دوگانه ی زمان اشاره دارد زمان صرفاً خطی نیست که از گذشته تا آینده ترسیم شده باشد بلکه شکلی از زندگی است که با سلسله مراتب دیرینه ای میان کسانی که وقت دارند و کسانی که وقت ندارند مشخص میشود. این سلسله مراتب که در انگاره ی مارکسیستی پیش قراولان تداوم یافته و در مدرنیسم کلمنت گرینبرگ عیان شده همچنان بر اکنونی که به افسانه ی ضرورت تاریخی و متخصصان آن وابسته است. حکم می راند. در مقابل را نسیر نشان میدهد که گسست از مفهوم سلسله مراتبی زمان که امرسون در نگاه خود به شاعر جدید تقریر کرده بر تصور کاملاً متفاوتی از امر مدرن دلالت دارد. را نسیر تحقق این امر را در دو هنر حرکتی سینما و رقص می بیند. هنرهایی که در ابتدای قرن بیستم تقابل میان آدمیان آزاد و ماشین گونه را به بهای نمایاندن شکاف بین انقلاب هنرمندان و انقلاب راهبرد پردازان برچیدند.