کتاب تأملاتی از روی صندلی چرخ‌ دار

بیست و پنج مقالۀ درخشان و به شدت شخصی در این مجموعه، مانند داستان‌های کوتاه مشهور آندره دبیوس، گواهی بر آسیب‌پذیری، بینش و ایمان زوال‌ناپذیر نویسنده است.
دبیوس از زمانی در یک تصادف در سال 1986 یک پایش را از دست داد، ناامیدی را تجربه کرد، پذیرفتن را آموخت و در نهایت جادوی مقدسِ یافتن شادی حتی معمولی‌ترین وظایف را کشف کرد.
دبیوس برای نوشتن مستقیماً به دل موضوعات می‌رود، خواه در حال نوشتن دربارۀ رابطه با پدرش باشد یا تجاوز یک سیاه‌پوست به خواهر محبوبش، ایمان کاتولیکش، خودکشی یک افسر نیروی دریایی، تحسینش از نویسندگانی مانند همینگوی و میلر، یا کار ساده درست کردن ساندویچ برای دخترانش. در اینجا ما استادی در اوج قدرت داریم، هنرمندی که آثارش «سرشار از مهربانی و غرق در نوعی درخشش معنوی است.1