کتاب پیاده روها

درباره کتاب:

لوئیزلی نوشتن درباره ی مکزیکوسیتی را محکوم به شکست می داند. ولی این دقیقاً همان کاری است که در جستارهایش درباره ی گشت و گذار در این شهر و نیز در ونیز و نیویورک انجام می دهد. خط سیر این جستارها با پیاده روی های خوش خوشانه و دوچرخه سواری های الهام بخش تناسب دارد و آن چه موجب غنای آن می شود جنبه های ادبی و تاریخی مکان هایی است که آن ها را در وضعیتی فراتر از شرایط زمان حال قرار می دهد. در این جا، اهمیت زبان کمتر از جغرافیا نیست. به ویژه هنگام مواجهه با واژه هایی که به آسانی قابل ترجمه نیستند. مثل واژه ی سائوداج سودازده ی پرتغالی یا مفهوم رلینگوی اسپانیایی برای فضاهای بلاتکلیف شهری. نثر لوئیزلی را در این جستارها می توان به حق همتای شعر دانست، زیرا به جزئیات حسی جان تازه ای می بخشد و در پایان سفر، جایی برای نتیجه گیری های ملال انگیز باقی نمی گذارد.