سپاس

زندگی هرکس قصه‌ای است در این دنیای ناشناخته پر از رازها و رمزهای باور نکردنی که اگر هرکس قلمی برمی‌داشت و دفتری، صفحات بیشماری سیاه می‌شد. او قصه‌ها و غصه‌ها از خوشبختی‌ها، بدبختی‌ها، شکست‌ها، پیروزی‌ها، عاشق شدن‌ها، متنفر شدن‌ها، قهرها و آشتی‌ها و جدایی‌ها که بسیاری از این حکایت‌ها غیرقابل‌باور است و چه قلب‌ها که پر از شکایت است از بی‌وفایی‌ها و بی‌انصافی‌های ایام که باید شکایت از چه کسی داشت؟!

و آیا به درستی حقیقت سرنوشت دست کیست؟ خود یا بیگانه؛ و یا تا پا به دنیا می‌گذاریم رقم می‌خورد و بر پیشانی نوشته می‌شود که این است اقبال تو. کوچک که بودیم بزرگ‌ترها شرح می‌دادند هر زمانی که نوزادی متولد می‌شود سلامی می‌دهد بر جهان. قلم‌زن با قلمش بر بالین او می‌آید تندی سرنوشت او را تعیین می‌کند می‌نویسد روی پیشانی او پس عجب پیشانی بزرگی داریم که در یک‌لحظه تمام عمر روی آن نوشته می‌شود و می‌ماند و هرگز پاک‌شدنی نیست و خط خوردنی هم نخواهد بود و حتماً اگر قلم‌زن اوقاتش تلخ باشد مشخص است که چه نوشته خواهد شد.