کتاب روزی که ابلیس برای تنیس بازی بیرون آمد

درباره کتاب:

آثار آرتور کوپیت بازتاب بخشی از مشکلات و سختی های انسان معاصر و مدرن است. از نمایش نامه های فراواقع گرایانه اولیه اش از میان پنجره های باز برایم آواز بخوان گرفته تا نمایش نامه سرخ پوست ها نمایش نامه هایی که در سطح بین المللی مطرح شده اند همگی تلاشی مداوم و البته ناتمام اند؛ برای بنیان گذاری صدایی تازه کوپیت در سال ۱۹۶۱ در مقاله ای با عنوان ماده حیاتی پیرامون در هنرهای نمایشی، صراحتا ناتوانی اش را از شکستن آداب و رسوم پیشینیان بیان می کند: همان طور که نمی توان اثر هنری را از محیط خلاقه پیرامونش جدا کرد نمی توان سبک آن اثر را از سنت های پیرامونش جدا نمود. سنت همیشه و همیشه یکی از بنیان های خلاقیت است و… اوی نمایشنامه نویس اعتراف می کند که هرگونه تلاشی برای رهایی از فشارهای ناشی از سنت از طریق مخالفت های دائمی با آنها و نوشتن چیزی که برخی از نمایشنامه نویسان و منتقدان آن را ضد تئاتر می نامند، گرچه به معنای نفی سنت است اما اصراری است بر مدل های دراماتیک پیشین ضدتتاثر تأیید می کند که سنت با قدرتی بیش تر از پیش وجود دارد و چون نمی شود با آن کاری کرد باید به بازآفرینی خلاقانه آن در شکل های نوی نمایشی اقدام کرد. شهرت عمده کوپیت در مقام یک نویسنده، بیشتر به دلیل طنزهای فرهنگی اش و یا به قولی برداشت های طنز آمیزش از آداب و رسوم آمریکایی است. او را باید یکی از هوشیارترین و ژرف اندیش ترین استادان تئاتری جهان دانست. او یکی از خلاق ترین و بی مرزترین نویسندگان است. هر چند که کارهایش را نمی توان در یک سبک یا مکتب خاص دسته بندی کرد. او جمعی از اضداد دوره گذار بین دو قرن است. او فریاد فرو خورده یک نسل است. کوپیت کوپیت است نه چیزی کمتر و نه چیزی بیشتر همین…