کتاب افسانه‌ ی عادی‌ بودن

به این باور رسیده‌ام که در پس کلِ مرض‌های مزمن واگیردار که امروزه ما را زیر ضرب خود گرفته، خواه فیزیکی باشد خواه روانی، چیزی در خودِ فرهنگ ما وجود دارد که به انحراف رفته است. چیزی که باعث ایجاد دردهای ناخوشایندی است که ازشان رنج می‌بریم و از آن مهم‌تر در ایدئولوژی‌مان نقاط کوری وجود دارد که نمی‌گذارد این وضع خطرناک را به‌وضوح ببینیم، چه برسد به این‌که بخواهیم کاری برایش بکنیم. این نقاط کور، که در فرهنگ ما شایع است و در حرفه‌ی خود من تا حد فاجعه‌باری فراگیر، نمی‌گذارد از ارتباط‌هایی که سلامت ما را به زندگی‌های عاطفی ـ اجتماعی‌مان متصل می‌کند آگاه شویم.

جور دیگری هم می‌شود گفت: بیماری‌های مزمن ـ خواه فیزیکی خواه روانی ـ تا حد زیادی عملکرد یا خصوصیت اوضاع زندگی است. آن‌ها سهو یا اشتباه این فضا نیستند. درواقع، پیامد زندگی ما هستند، نه انحرافی مرموزانه که سر ما ریخته است.

ـ از متن کتاب ـ