کتاب این بود آن دریایی که می سرودمش

همه چیز از آن روز شروع شد. دوربین خدا به دور زمین چرخید و روی یک نقطه ماند. با بزرگنمایی بیشتر به این موجود ضعیف و ناتوان اش خیره شد و او را دید که در تاریکی روی تخت خوابش دراز کشیده و فکر می‌کند.

به حاصل کارش در تمامی سال­هایی که در این کشور غریبه، مسّکن دردهایش بوده و آن‌ها را کنارش، روی پاتختی رها کرده و باز خالی ست. خالی از حس زندگی … خالی از امید…

به آن‌ها نگاه کردم. پنج آلبوم موسیقی! در هر ترک اش گیتار زده بودم. با انگشت‌هایی که از آن‌ها مرگ می بارید و چشم‌هایی که خون گریه می‌کرد. می‌نواختم و می‌نواختم…

گیتارم گیتار نبود! چنگ بود! مثل گرگ تیر خورده‌ای که به دل زخمی‌ام حمله می‌کرد و آرام می‎شدم از شنیدن صدای هق هق اش.

هفت سال گذشته بود و من نتوانسته بودم فراموشی بگیرم! بهتر بودم امّا زمانی که کارم را با آن گروه موسیقی به هم زدم، مانند این بود که دوباره پرت شدم ته دره­ی جنون. جنونی که با گوشت و پوستم یکی شده بود! جنونی که سوز صدایش در تمام آهنگ هایم به عرش می‌رسید.

همین مقبولیتم برای خودم و مردم مرا سر پا نگه می­داشت تا آن روز که … از گروه بیرون زدم و برگشتم به لاک خودم!

نُوان سراسیمگی­ام را دید و بغلم کرد. ترسیده بود! مردمک­های چشم‌هایش گشاد شده بود و خودش را توی بغلم فشار می‌داد. یادم نمی‌آید چه حالتی داشتم که این طفل معصوم را ترساند.