با مگارتنر

بخشی از کتاب:

مرد جوان روی صندلی نشست، به من نگاه کرد و گفت : « از یه جایی می شناسمت نه ؟» جواب دادم « شناختن که اغراق آمیزه ، ولی قبلا یه بار همدیگه رو دیدیم . ماه ها قبل تو یه مغازه ی سمساری، ده بلوک اونورتر تا جایی که یادم می آد اون روز تا زانو قابلمه ها گیرافتاده بودی.» گفت «خودشه! خنزرپنزری تقاطع آمستردام و نودوهشتم به هم لبخند زدیم، درسته ؟» بلافاصله پس از آنکه واژه ی «لبخند» را بر زبان آورد، لبخندی دیگر بر سیمایش نشست، لبخندی پهنتر از آنکه در پاییز به من هدیه داده بود، هنگامی که من هم با لبخندی پهن تر از لبخند قبلی خودم ، جوابش را دادم ، احساس کردم چیزی غریب رخ داده است، نه خود لبخندها ، بلکه این واقعیت عجیب که هر دویمان ، آن لحظه ی گذرا و ناچیز را پس از ماهها به یاد داشتیم ، و واقعیت عجیب تر آن بود . که به سبب خاطره ی مشترکمان از آن لحظه، جوری رفتار می کردیم که انگار رابطه ای میان ما شکل گرفته، گرچه حقیقت آن بود که هنوز هیچ چیز درباره یکدیگر نمی دانستیم ، لبخندی کوچک در فصل پاییز و فرصتی دوباره در فصل بهار و اکنون لبخندی بزرگتر…