ازدواج به مثابه ی هنر

حقیقت این است که هر ازدواج معنایی تکین دارد و این معنا نه در توهم رمانتیک یافت می شود که در بند آمدن نفس در آغوش دیگری فراتر از زمان و جهان، چیزی سپنجی و گذرا است و نه در کامل شدن زوجی ممزوج – درهم آمیخته – که همه چیز را تنها برای تصنیف یک صدا کوک می کنند.نه، ازدواج دو تکینگی، بیش از آن که بر قانونی که آن را بنیان می گذارد استوار باشد، بر ایقان و عقیده ای تزلزل ناپذیر تکیه دارد؛ ایقانی که همانا می تواند آزمون ها و لذت هایی را تاب بیاورد که البته در سایر موقعیت ها نیز کمیاب یا بیش از اندازه نیستند؛ این ایقان که: این همان جایی است که آدم باید باشد.دو فرد، فیلسوفی برجسته و نویسنده ای بنام: ژولیا کریستوا و فیلیپ سولرس، در فرم و قالبی که چه بسا به یک اتوبیوگرافی مشترک شباهت می یابد، گفت وگوهایی را ترتیب می دهند تا از ماهیت ازدواج پرده بردارند؛ ارتباطی که نه به عشق رمانتیک و فانتزی یکی شدن نزدیک است و نه با فردگرایی معاصر ربط و نسبتی دارد، بلکه تلاشی است برای محقق ساختن آن چه کریستوا پیش تر آن را فردیت اشتراکی نامیده بود و…