امید بدون خوش بینی

تری ایگلتون در نمایش فضیلت و فریب ، اندیشه و طنز ، مفهوم امید را جدا می کند ، همانطور که بیش از شش هزار سال، از یونان باستان تا امروز ، امید اشتباه تعبیر شده است. وی امید را از خوش بینی ، میل ، آرمان گرایی یا پایبندی به پیشرفت متمایز می کند .تری ایگلتون در فصل اول «امید بدون خوش بینی» تلاش می کند با نقد «خوش بینی»، سرنوشت امید را از خوش بینی جدا کند. از نظر ایگلتون «خوش بینی ترجیحا یک باور است و نه امید. خوش بینی بر این عقیده و باور استوار است که امور به صورت طبیعی به سمت بهبود پیش می روند؛ نه بدین خاطر که آنها را الزاما و مصرانه به امید نسبت می دهیم. خوش بینی به عنوان یک دورنما یا دیدگاهکی قائم به ذات است. اگر نفی کردن آن دشوار است، بدین دلیل است که اعتقاد و نظرگاهی غریزی در باب جهان است، چیزی مثل زودباوری یا بدبینی که به معنای نگرش از یک زاویه خاص است و بدین ترتیب در برابر ابطال مقاومت می ورزد.» خوش بینی طوری است که به آسانی نمی شود آن را از یک بیماری روانی تمیز داد. خوشی این چنینی، شکلی از یک انکار روان شناختی است. حالا هر قدرت خارق العاده ای که می خواهد داشته باشد، اما درحقیقت یک بهانه و فرار اخلاقی است. خوش بینی دشمن امید است، یعنی همان چیزی که بدان احتیاج داریم، آن هم درست به این دلیل که با امید می توانیم اعتراف کنیم که شرایط چقدر وخیم است. برخلاف آن، همان بی خیالی ای که باعث امیدواری آدم خوش بین می شود، او را به سمتی می برد که موانعی را که باید با آن ها روبه رو شود دست کم بگیرد و دست آخر، چیزی که برایش می ماند نوعی اعتمادبه نفس کاملا بیهوده و کاذب است.