ایران و آمریکا

این واقعیت را نمی‌توان نادیده گرفت که نه همه‌ی دشمنی‌ها ابدی‌اند و نه همه‌ی دوستی‌ها. تک‌تک آدم‌ها این‌گونه‌اند و کشورها هم قاعدتا باید به همین سیاق باشند، به خاصه که مناسبات میان کشورها را بیشتر از آن‌که مردمان‌شان معلوم کنند، حکمرانان معلوم می‌کنند. ایران و روسیه با جنگ‌های ده‌ها ساله طی سه سده‌ی گذشته و اینکه روس‌ها بارها دست به کشتار و خون‌ریزی و تجاوز به خاک و مال و مردم ایران زده‌اند، امروز قاعدتا باید بزرگ‌ترین دشمن ایران باشند، درحالی‌که به انتخاب حاکمان، امروز دوست و برادر خوانده می‌شوند. به همین سیاق در نقطه‌ی مقابل، ایران و آمریکا هستند که سبقه‌ی دوستی‌شان از 1720 میلادی شروع شده و موسسان کشور آمریکا خودشان را مأنوس با تاریخ ایران می‌دانسته‌اند و هیچ‌گاه هم رو در رو با ما نجنگیده‌اند و لااقل تا کودتای 28 مرداد 1332 فکر نمی‌کردیم دشمنی‌ای میان دو کشور وجود دارد. با این‌همه، ماجراهای مرداد 32 و آبان 58 نمی‌توانند پاک‌کننده‌ی تاریخ روابط حسنه‌ی بین دو سرزمین باشند. کتاب «ایران و آمریکا: از 1720 میلادی تا امروز» نوشته‌ی جان قزوینیان بر همین نکته استوار است و ماجراها، دوستی‌ها و دشمنی‌های بین این دو کشور را طی سه قرن بررسی کرده است. ایران و آمریکا به عمق روابط این دو کشور در سایه‌ی حکمرانان و مردمان‌شان در بستر تاریخ واقعی واقعا اتفاق افتاده نظر می‌کند و این مسئله را در نظر می‌گیرد و بر آن صحه می‌گذارد که تاریخ سرزمین‌ها را باید ورای روایت‌های یک‌سویه دید و تحلیل و تفسیر کرد.