بتهوون انسان پیروز

آیا او زشت نبود؟ شانه های پهن، با گردن کوتاه، سر حجیم، بینی کشیده. تیره، با دست های مودار و ناخن های پهن. نگاه می کرد، می ایستاد و راه می رفت و همیشه کمی خمیده بود. در خانه او را اسپانیل صدا می زدند و معنایش را نمی دانستند. اما نگاه دوست او وگلر کاملا متفاوت بود. در عمارت برونینگ لحظاتی از تنش، انفجار، اعترافات رخ داد – به طور خلاصه، اولین مورد از آن شکاف ها بین بتهوون و دوستانش بود که قرار بود خیلی بیشتر از این اتفاق بیفتد. این هوس یا خلق و خوی نبود که در آن زمان و بعدها باعث ناراحتی های همیشگی او شد – این چیزی نبود جز حسن نیت محض، اشتیاق صادقانه برای تسخیر هر قلبی. و با این حال روحیه اجتماعی او همیشه در جستجوی دوست بود، چه در میان مردان و چه در میان زنان. او مانند موتزارت جاه‌طلبی‌های دنیوی داشت و اینها او را به برقراری روابط اجتماعی ترغیب می‌کرد – اما او بیش از هر زمان دیگری منزوی می‌شد. سپس دوستی بین الئونور، برادرش استفان، وگلر و بتهوون به شور و شعف می رسد و منجر به جدایی او از دومی، ازدواج او با اولی می شود، تا اینکه سرانجام آنها که در جوانی با هم دوست بودند، دوباره آشتی می کنند – سه نفر. که دیگر هرگز ارتباط خود را با یکدیگر قطع نکردند. اما هیچ کس بهتر از کنت والدشتاین جوان او را نشناخت و به او کمک نکرد. او توجه انتخابگر چاق را به نابغه جوان ارکستر خود جلب کرده بود. و اکنون او بتهوون را به وین فرستاد. در آنجا قرار بود استادی او را بشنود. موتزارت در وین، در سال 1787، در اوج شهرت خود، در محاصره بت‌هایش ایستاد و پسر خجالتی تیره از کشور راین جلوی او نشست و با چشمان هیجان‌زده به او خیره شد، زیرا منتظر بود موضوعی به او داده شود. . داده شد – او شروع به ایجاد تغییراتی روی آن کرد و نواخت. در اتاق بعدی موتزارت داشت گوش می داد. با صدای آهسته ای به دوستانش گفت: حواستان به آن یکی باشد، روزی درباره او صحبت می شود! بتهوون به راین بازگشت – او امتحانش را پس داده بود.