بین دو قلمرو داستان یک بیماری

بین دو قلمرو داستان یک بیماری شرح حالی عمیق از جان سالم به در بردن و جست وجویی سخت حساس و الهام بخش از مفهوم شروع دوباره است. سلیکا جواد تابستان سالی که از دانشگاه فارغ التحصیل شد داشت خودش را آماده میکرد تا همان طور که در سخنرانی های جشن فارغ التحصیلی میگویند وارد دنیای واقعی شود. عاشق شده و به پاریس نقل مکان کرده بود تا به رویای خود خبرنگاری جنگ تحقق بخشد. اما دنیای واقعی اش او را به منطقه جنگی بسیار متفاوتی برد.

با یک خارش شروع شد بعد خستگی هم اضافه شد و در پی آن چرتهای شش ساعته که فقط باعث میشدند خستگی اش بیشتر شود به دکتر رفت و چند هفته قبل از تولد بیست و سه سالگی اش بود که با تشخیص بیماری لوسمی با ۳۵ درصد احتمال زنده ماندن مواجه شد. درست به همین صورت زندگی ای که تصورش را کرده بود نیز ناگهان دستخوش شعله های این آتش شد. شغلش آپارتمانش و استقلالش را از دست داد و به وطنش نیویورک برگشت ظرف چهار سال بعد بیشتر در بیمارستان بود برای زندگی اش میجنگید و سرگذشتش را در روزنامه نیویورک تایمز ثبت میکرد وقتی بالاخره از بخش سرطان مرخص شد به گفته دکترها درمان شده بود اما کمی بعد متوجه شد که درمان به معنی تمام شدن معالجه نیست بلکه شروع آن است حالا که زنده مانده بود متوجه این مطلب شده بود که نمیداند چطور زندگی کند چطور میخواست دوباره به دنیا برگردد و زندگی کند؟ چطور میتوانست چیزهایی که از دست داده بود را دوباره به دست بیاورد؟ سلیکا به یک سفر جاده ای دور امریکا می رود تا بعضی از آن غریبه هایی را ببیند که طی سال هایی که در بیمارستان بوده. برایش نامه مینوشتند او در این سفر به این موضوع پی برد که نمیتوان بین بیمار بودن و خوب بودن مرز مشخصی قائل شد؛ بیشتر ما آدمها در طول زندگیمان بین این دو قلمرو در رفت و آمد هستیم