تربیت برای پرسیدن

پیشرفت تمام مراحل زندگی بشری به پرسشگری وابسته است.بدون پرسش هیچ مرتبه ای از شناخت حاصل نمیشود و در ذهن رکود و سکون حاصل میشود.مهمترین قسمت هر سیستم آموزشی چه در خانواده و چه در مدرسه بر این اساس پایه ریزی میشود که پاسخی برای پرسش ها یافت شود. همه ما از سنین کودکی،در مواجه با جهان پیرامون دچار انبوهی از سوالات میشویم و تا پاسخ این سوالات را نیابیم درونمان آرامش نمیابد.کتاب «تربیت برای پرسیدن» کتابی است که به یکی از مهمترین مسائل آموزشی میپردازد: پرسشگری دانش آموزان.تا اسم موضوع پرسشگری به میان می آید ذهن به نادرست به سمت پرسش معلمان از دانش آموزان معطوف میشود و در این بین مسئله ای که نادیده گرفته میشود این است که اساسا مهمترین جنبه پرسشگری مربوط به پرسش های دانش آموزان است و نه معلمان.کتاب «تربیت برای پرسشگری» دقیقا به همین موضوع میپردازد.بدین منظور «کتاب تربیت پرسشگری» به این نظریه تربیتی میپردازد که تربیت به معنای پر کردن ذهن کودکان با مجموعه ای از اطلاعات و معلومات از پیش کسب شده نمی باشد بلکه اساسا تربیت به معنای آموزش بار آوردن افرادی با ذهن پرسشگر و روحیه جستجوگری است.بدین منظور نبایست اجازه داد موهبت پرسشگری ذهن کودکان در سایه سیستم سنتی آموزشی به سمت خاموشی و کندی منحرف شود و میبایست در مجرای یک سیستم آموزشی پرسش محور دانش آموزان تا بزرگسالی با رویه پرسشگری جلو بروند چراکه اگر این چنین نباشد در بزرگسالی افرادی خالی از پرسش و رام بدل میشوند