کتاب دانشنامه آثار بهرام بیضایی

به راستی در این اثر بهرام بیضایی جور خالی بودن تاریخ از روایت پساکشته شدن سهراب را می‌کشد و با شیوه ای که در شخصیت پردازی برای تهمینه برگزیده است آن را به بهترین شکل روایت می‌کند.

بازمانده و ناگفته ای از تاریخ که در هیچ یک از متون فارسی وجود ندارد و بیضایی شرح آنچه پس از واقعه است را در این اثر محقق می سازد.

واگویه ای که هر چه به پایانش نزدیک می‌شود بیشتر بر نشانه شناسی و رفتار شناسی تهمینه تأکید می‌کند.

تهمینه که عاقلی است پریشان؛ اما در ورطه ی پریشانی نمی افتد و کلامش واژه به واژه از سر راستی و درستی است نکوهش می‌کند و می گرید اما هذیان نمی بافد.

او که هوش در سر ندارد، حواسش به جاست و در رد و نفع هر بدی و زشتی و غم و اندوه و حسرت لابه می‌کند.

این جادوی قلم بیضایی است که تهمینه‌ی فردوسی را نوشته.

تهمینه ای که خود فردوسی اینگونه پردازشش نکرد این نگاه تیزبین بیضایی است که از دل تاریخ، تهمینه را بیرون می‌کشد و فارغ از هر آیند و روندی که بر رستم و سهراب می گذرد، او را می‌بیند. تهمینه ای که شاید در هزاره ها کمتر دیده شد.